In 2019 heb ik de opleiding van uitvaartbegeleider gevolgd bij GaandeweG in Twello. Dit na een fijn werkverleden van 30 jaren in het bank- en verzekeringswezen. Uit deze branche ben ik gestapt in 2018, dit moest ik van mezelf om te kijken wat ik verder wilde met en in mijn leven. Alles na het overlijden van Emma in 2017, mijn zus, een groot verlies… nog steeds ….ze was één jaar ouder dan ik…En dit gaf mij het besef dat we hier echt allemaal tijdelijk zijn en dat ik niet meer weet wat ‘later’ inhoudt. Ik heb de keuze gemaakt om een studie te kiezen, die mij ‘gewoon’ echt interesseert. En kwam tot de uitvaartopleiding. Het motto op de studiemap van uitvaartondernemer was: “Een afscheid gaat over de overledene en is voor de naasten”. En hier draait het voor mij ook om… De opleiding was intensief, en gaf ook nieuwe energie. Na het positief afronden hield ik mij op de vlakte … ‘ik zie wel … ik weet het nog niet…ik wil nog alle kanten op kunnen’ en steeds meer dacht ik... ‘waarom denk ik dit?’. En ik besloot erin te stappen. Lieve uitvaartondernemers vlakbij mij hebben mij een stapje in de richting geholpen. Ik mocht met hen ‘meelopen’ en meehelpen en zij begeleidden mij en lieten mij ‘los’. En we besloten tot een samenwerking als de situatie zich hiervoor vraagt.
Mijn interesse is altijd al geweest in ‘het afscheid’. Het is zo verdrietig afscheid te nemen van een dierbare. We kunnen er allemaal niet omheen… het overkomt ons allen… bij de één vroeg… en bij een ander later. En volgens mij zijn we er nooit echt klaar voor… En ik ben er achter gekomen dat dat niet erg is. Dat is het leven… en het overlijden hoort hierbij.
We kunnen zo goed delen in blijdschap. Geboortes, verjaardagen, examens, bruiloften, feestjes. We zijn er vaak allemaal en feliciteren elkaar, in het echie, telefonisch, per app/sms, social media etc. En als er iemand overlijdt… is het toch ook vaak stil…Terwijl je dan graag een contact wil, welke maakt niet uit. En tuurlijk heb ik er zelf ook zo ingestaan…totdat…en ik merkte hoe ik het miste. Gelukkig van vele niet en daar was ik heel blij mee, maar ook van vele wel… en dat doet toch wel pijn.
Hoe komt het? Ik weet het niet… Het is ook niet belangrijk om dit uit te zoeken… Wel heb ik zelf de behoefte om rouw meer bespreekbaar te maken en dit er in mijn leven te laten zijn. Zo kan ik er beter mee omgaan. Maar dat is allemaal persoonlijk en dat weet ik ook.
Zelf heb ik ervaren dat afscheid/uitvaarten op ‘afstand’ meer een afsluiting is, dan een afscheid/uitvaart zeer dichtbij. Na deze uitvaarten is het niet ‘afgelopen’ en begint het pas. Maar het is wel belangrijk om de afscheidsdienst zo te maken/hebben, dat hier met een fijn gevoel op teruggekeken kan worden. En dit kan mijns inziens zeker meehelpen in de verdere rouw.
De meest naasten van de overledene, dit kunnen natuurlijk naast familie ook vele andere zijn, zijn diegene met ‘dé inspiratie’ om invulling aan het afscheid te geven. En veelal door er zelf deel van uit te maken, is het goed zoals het is. Omdat je het zo goed mogelijk wil doen voor je dierbare en dit met je andere dierbaren mag doen, ben je er echt bewust van dat dit ‘het laatste’ is, wat je kunt doen.
Ook weet ik dat het op deze manier belangrijk is om aandacht, rust en ruimte te krijgen. En om meegenomen te worden in de praktische zaken en deze vast te leggen. Dit gedeelte sta ik naast u en help ik en zoek ik dingen uit en regel ze. En tuurlijk kan ik dingen overnemen, maar zelf doen is zo fijn voor uzelf…