Afgelopen weken zijn mijn ouders verhuisd. We zijn druk geweest met klussen in hun nieuwe woning en opruimen. Veel opruimen...Ze woonden best ruim en nu kleiner. Dan moet het, maar het was moeilijk voor hen. Opruimen is loslaten van veel zaken waar herinneringen mee zijn verweven. Mijn vader had nog veel inboedelzaken en spulletjes van zijn ouders. Hij was enig kind en hoefde niet te 'delen'. En is dan ook de enige met zijn herinneringen gekoppeld aan vele spulletjes. En dan zijn mijn ouders de tachtig al meerdere jaren gepasseerd... ze blijven kind van hun ouders...zijn vader en moeder van vier, zijn schoonouders en zijn opa en oma van mijn drie neefjes. Het was moeilijk voor hen. En tuurlijk is er nog veel bewaard, wat misschien later nog weggaat, maar nog wennen om los te laten geeft even ruimte. Ook spulletjes van sissi Emma werden angstvallig overgedragen en nadrukkelijk met opdracht: "..goed overbrengen en zet daar en daar maar neer...". En bij bezoek van de nieuwe woning, "waar staat het nu van Emma?". En dan even kijken en rustig zijn. Het is een rollercoaster van emoties, en het gaf stress, ook voor mij.. doen we het goed? Ik weet het niet, en af en toe viel het mij ook te zwaar. Dagen op steigers en trapjes staan, schoonmaken, inrichten, spullen overbrengen, in de grote container op de oprit gooien (heerlijk!) schuur/garage/werkbank leeghalen, aanvegen. Soms voelde ik me teveel behandeld als kind, met alle goede bedoelingen, maar de patronen vielen samen met de herinneringen regelmatig naar 'vroeger'. En tegelijkertijd verwenden ze ons met salades, patatjes, chinese food en pannen soep en vertelden ons dat ze zo blij zijn dat wij allen er waren en zo geholpen hebben. En het is nog niet 'af' op hun nieuwe plekje, maar dat komt wel. De bevestiging is er dat verhuizen ook hier duidelijk rouwproces an sich is. Rouwen om hun zo vertrouwd huis en spulletjes en alle herinneringen..