Op een maandagochtend las ik in het dagblad de overlijdensadvertentie van een huisarts in ruste. Hij was ook vele jaren mijn huisarts geweest. Ik schrok ervan… begin 80 was hij… maar ik had hem nog vele jaren gegund. Ik dacht terug aan één van mijn vorige werkgevers, die een boezemvriend van hem was. Hij had het er vast moeilijk mee. En zo toevallig... toen ik met de hond mijn rondje in het veld maakte, kwam ik Hans op de fiets tegen. En ik zei direct tegen hem: “ik dacht vanmorgen aan jou. Ik las de rouwadvertentie van dr. Takens… gecondoleerd “. En hij zei: “ja, dankjewel en ik zag jou in de verte lopen en ik dacht aan jou en dr. Takens”.
Een overlijden van iemand geeft vaak een linkje of een grotere link… een verbinding. En zorgt ook opnieuw voor verbinding.
De huisarts had er destijds voor gezorgd, dat er een diagnose kwam voor iets wat mij al jaren gezondheidsklachten gaf. Tijdens mijn werk bij Hans en Pieter speelde dit en we waren allemaal blij dat het verleden tijd was…. dankzij dr. Takens.
Des te ouder ik word, des te vaker komt een overlijden dichterbij. Dat is zo spijtig… maar het hoort bij het leven. Een herinnering wordt hierbij ook vaak weer belicht en opnieuw gedeeld… laten we dit blijven doen….het geeft de overledene een blijvend plekje. En willen we dat later niet allemaal?