~Collega Jan benaderde mij voor het verzorgen van de fotoreportage tijdens de dag van afscheid van een (veel te jonge) man. Het was de wens van diens echtgenote, haar keuze was mede gebaseerd op het feit dat hun dochtertjes later iets tastbaars hebben van deze dag~
De gasten begeven zich in de Brasserie en drinken een kopje koffie en eten een broodje. De zaal zat hiervoor vol... Vele kwamen om afscheid te nemen van hem.
De foto die ik na deze nam, was van zijn echtgenote en hun jongste dochtertje van 5. Ze liepen hand in hand achter de kist richting de ovenruimte van het crematorium, onder begeleiding van Jan. Deze bracht even later het dochtertje terug en zij ging zitten op een van de stoelen vooraan. Intens verdrietig, kijkend...lege blik.... Ik nam een foto van haar en het raakte me zo. En natuurlijk alles hiervoor ook... Mijn camera legde ik neer en ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen. 'Tjsee...' praatte ik zacht, 'wat ben jij dapper om met jouw mama mee te lopen. Je hebt jouw papa tot het laatste wat jij kon begeleid...wat zou hij trots zijn op jou'. 'Ja', knikte ze en keek me aan. 'Ja' zei ik. En toen ging het plotseling over de hond van hen die afscheid had genomen van zijn baasje, toen hij thuis nog opgebaard was. En nadien waren de aulamedewerkers bezig om de vloer te drogen, waar de dochtertjes en hun nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes bellen hadden geblazen rondom de kist van hun vader. De neergedaalde bellen deden hun best om te blijven...
Toen de condoleance was afgelopen, de familie nog even nazat, wilden de dochtertjes buiten bellen blazen met hun twee nichtjes. Ze dartelden de deur uit en dansten vrolijke rondjes. En keken nu ondeugend in de camera en bliezen ook hier de bellen hoog de lucht in naar hun liefste papa en oom.
#dapperezusjes #ritueel #veerkracht #bysissigold17 #rustzachtDennis