"De dood hoort nu eenmaal bij het leven", hoorde ik meerdere jaren geleden van iemand. Ik vond het een verschrikkelijke uitspraak en toen ik thuis was, werd ik boos. 'Tsjee, wat hard...dat iemand dat zomaar kan zeggen.. Het is toch helemaal niet zo? We leven hier op aarde, tijdelijk, dat weten we...' En meer wilde ik er niet van weten.
En nu, ik sta volledig achter deze uitspraak. Het is zo... na ons leven hier...gaan we dood. Te vroeg, of later. En toch wordt er zo weinig over gesproken. Na een overlijden dichtbij zeker wel, en dan ebt het weer weg, waait het over... Misschien is dat goed... ik weet het niet. Zelf denk ik wel dat het daarom in de taboesfeer blijft. In mijn jeugd overleed een gymgenootje na een verkeersongeluk. We mochten van onze ouders niet naar de condoleance/uitvaart, net als meerdere gymgenootjes. In alle liefde goed bedoeld, maar hier werd het al weggehouden. Dit was voor de grote-mensen-wereld. Een harde confrontatie, met meerdere feiten: een overlijden, verlies én een soort van afwijzing. Niet eerlijk... en ik denk niet goed. Er bleef een gevoel van spijt en ook een beetje een schuldgevoel dat we geen afscheid konden nemen. Al was het alleen maar even een kijkje bij haar in de aula, met alle vrijheid om weer weg te kunnen. Zo jammer.. kinderen hebben hun eigen gedrag, we kunnen toch niet verwachten dat ze zich als volwassenen gaan gedragen? Als dit al zo goed zou zijn? Ze gaan misschien hard huilen, dwars zijn... dit gebeurt anders toch ook? En wij als volwassenen huilen toch ook? Niet iedereen zichtbaar aan de buitenkant, maar het is er wel. Misschien moeten we het meer laten zien. Het overlijden, het verlies. Dan zien de kinderen het ook, en zien ze dat troost een beetje verzachten kan. En... dat verlies en doodgaan bij het leven horen.
* In liefdevolle herinnering aan Titia *